Forsycja, czyli mariaż skrajnych uczuć

...z jakąż niecierpliwością i nadzieją czekam co roku na kwitnienie tego wczesno wiosennego krzewu! Już w lutym wydeptuję ścieżkę wokół moich forsycji, zaglądając im 'w oczy', obserwując czy to może już, już za chwilę, zwarte, ale zauważalnie nabrzmiałe pąki ukażą swą słoneczną tonację. No właśnie, w tej właśnie kolorystyce leży problem skrajnych uczuć, które budzi we mnie obiektywnie cudowny krzew forsycji.

Słowo daję, nie potrafię wytłumaczyć swojego ambiwalentnego podejścia do żółtego koloru w ogrodzie. W zasadzie jedynym okresem, w którym go do tej pory akceptowałam, był czas wczesnej wiosny. Żonkile, bratki, krokusy, tulipany, czy właśnie wspomniana forsycja - ubrane w słoneczne barwy - potrafią naprawdę szczerze cieszyć moje ogrodnicze serce. Równają się metaforycznemu wypełnieniu nadziei i niecierpliwego oczekiwania, więc ich roli nie można przecenić!

Z forsycją mam jednak większy kłopot: z daleka ten rozświetlony krzew robi na mnie fantastyczne wrażenie: płonąca kula kwiecia przyciąga wzrok, wywołuje uśmiech na twarzy, budzi pozytywne konotacje. Jednak czym bliżej tej rośliny się pojawiam, tym szybciej mój entuzjazm gaśnie: kwiat wydaje mi się taki banalny w pokroju, stosunkowo szybko przekwita, a jego walor dekoracyjny jest dla mnie tym bardziej wątpliwy, im intensywniejszy w swojej żółci.

Dziwne, nie sądzicie?

Na tyle dziwne i dla mnie samej racjonalnie niewytłumaczalne, że postanowiłam się z tym demonem rozprawić, wziąć za bary, jakoś uporać. Przecież lubię, gdy kwitnie złotokap, przecież zaglądam do wodnych irysów w tym kolorze, przecież kupuję żółte tulipany do wazonu, przecież ubóstwiam azalie pontyjskie. Są więc pewne uwarunkowania i nadzieje na to, że zdołam pokochać żółte kwiaty w ogrodzie, które wnoszą przecież tyle słońca w każdy jego zakamarek! Pierwszym świadomym krokiem, by ujarzmić byka, jest postanowienie znacznie częstszego fotografowania w ten sposób ubarwionych roślin. Wiecie, że w swej przepastnej bibliotece niemal w ogóle nie posiadam zdjęć roślin występujących w TYM kolorze? Dzisiejszy post jest również opatrzony tylko jednym obrazkiem - tak, tak, więcej w archiwum forsycji nie ma! Drugim krokiem jest zamówienie na nowo powstającą wiosną rabatę języczki Przewalskiego. Chcę ja wkomponować w towarzystwo biało-fioletowo-zielone i mam nadzieję, że w końcu przełamię opory! Trzecim posunięciem będzie wprowadzenie żółtego do kompozycji jednorocznych. Trzymajcie kciuki, żebym się przekonała! ;-)

Na koniec tego emocjonalnego wpisu wypada powiedzieć kilka słów o samej forsycji. Ten silnie rosnący krzew kwitnie w lutym/marcu na zeszłorocznych pędach, jeszcze zanim wykształci listki. Nie boi się przymrozków, lubi słoneczne stanowiska i wilgotną glebę. Przycina się go tuż po kwitnieniu - nigdy przed! Kwitnienie forsycji uważane jest także jako umowny termin - swoiste zielone światło - do cięcia róż. Zatem moi drodzy, sadźmy forsycje! Bez względu na skrajne - jak moje - upodobania kolorystyczne, wiosną ta słoneczna kula światła zawsze przyniesie nam mnóstwo radości :)

Więcej zdjęć nie ma ;-)