Małe jest piękne, czyli ogrodowa gimnastyka

Mam dzisiaj zaplanowaną przerwę w pracach ogrodowych, ale obchodu z aparatem na szyi nie odpuściłam. Roboczy tydzień kończy się cudowną pogodą: pełnym słońcem, niemal 15-stoma stopniami ciepła na termometrze i delikatnym wiaterkiem. Aż trudno uwierzyć, że od jutra ma się coś zmienić, i to diametralnie, jak straszą meteorolodzy.

Nie zważając na zapowiedzi pogodowe, natura wspaniale współpracuje ze spragnionym wiosny człowiekiem... Każdego kolejnego dnia można dostrzec na gałązkach nowe zawiązki listków, na rabatach następne cebulowe, wystawiające swoje noski do słońca oraz podziwiać już kwitnące maleństwa. No właśnie, a propos maleństw, to przyznaję, że dość dotkliwie odczuwają kontakt z nimi moje plecy oraz uda ;-) Ileż się trzeba naschylać, by dojrzeć wczesnowiosenne kwiatunie, ileż nawspinać do gałązki bzu czy innego krzewu, by zaobserwować rozwój urodzonego pączka, ileż odgnieceń na kolanach poświęcić, by sfotografować ledwie wystającą nad ziemią bulwę chcącego już zakwitnąć hiacynta.

Dochodzę nie po raz pierwszy do wniosku, że ogrodnik to osoba z prawdziwym powołaniem. Nie można uprawiać ogrodu bez całkowitego oddania się temu zamiłowaniu. Nie da się prześlizgnąć przez sezon, nie poświęcając roślinom czasu bez względu na pogodę, nie da się zrobić tego po łebkach, czy na pół gwizdka. Ha! Może dajemy więcej niż dostajemy? Nic bardziej mylnego!... moim zdaniem proporcje są zgoła inne: czym więcej swojej uwagi i troski przekazujemy naturze, tym ze zdwojoną siłą ona nam się odwdzięcza.

Powtarzam więc sobie do znudzenia: jestem w tym względzie szczęśliwym i spełnionym człowiekiem!

Czego i Wam życzę...

A teraz, wspomniane wcześniej maleństwa ;-)

Udanego weekendu i oby prognozy o ochłodzeniu nas nie dotyczyły!