Melancholia przy porannej rosie

Wczesny ranek to pora ogrodnika… Kiedy jeszcze wszyscy śpią, biorę w dłoń ulubiony kubek ze świeżo zaparzoną kawą, wskakuję w dyżurny szlafroczek-kożuszek (mam różne grubości na każdą porę roku ;-)) i z aparatem zawieszonym na szyi idę na spacer podglądać przyrodę w ogrodzie. 

Dzisiejszy poranek jest wyjątkowo piękny, choć muszę z radością przyznać, że podobnych tegorocznego lata nam nie brakowało. Jego wyjątkowość wynika jednak z czegoś innego. Mianowicie, pokazuje ogród w innym świetle… ten, mimo że pozornie zielony, nabrał już ledwie dostrzegalnego zabarwienia podkreślającego schyłek lata i zapowiadającego nadchodzącą jesień. Wierzbowe i brzozowe liście miejscami żółkną opadając na murawę, bordowe klony połyskują w słońcu swoją czerwienią podczas gdy te zielone zaczynają się głębiej przebarwiać, na irgach błyszczących, jarzębinach i ognikach czerwienieją owoce, trawy zaczynają festiwal swoich wiechów i pióropuszy, niektóre z hortensji nabierają malinowej barwy, a wrzosy wkraczają w czas swojego królowania. Czekam na astry.

W świecie zwierząt ruch. Ważki uroczo latają nad oczkiem, motyle, pszczoły i bąki pracowicie przysiadają na miododajnych kwiatach, sójki i sroki skrzeczą kłócąc się od wczesnych godzin, seledynowy dzięcioł z czerwonym czubkiem pieczołowicie wyszukuje pożywienia w trawniku. Wczoraj dobre 10 minut wyjeżdżałam spod swojego domu do głównej drogi (100m), ponieważ przed autem niespiesznym dreptaniem szło sobie stadko: mama kuropatwa z czwórką dzieci.

Przyznaję, że jest pięknie.

Dlaczego więc już teraz zaczyna mnie dopadać melancholia? Te odczuwalnie chłodniejsze poranki, niżej przyświecające słońce, żółknące liście czy czerwone korale jarzębin – chcąc nie chcąc kojarzą się z przemijaniem, zmianą pory roku, kolejną cyfrą na liczniku. Wiele osób szczerze nie znosi schyłku lata, a świadomość upływającego czasu wpędza ich niemal w depresyjne stany. Ja postrzegam to inaczej, choć filozoficzne pochylenie się nad faktem przemijania również mnie dotyka – najzwyczajniej w świecie cieszę się z każdego danego mi roku, nie tylko w kontekście rodzinnym, osobistym, ale także tym ogrodowym. Możliwość twórczego planowania późną jesienią i zimą (choćby nasadzeń balkonowych, w przypadku posiadanych mniejszych powierzchni)  następnego sezonu, uczenia się od innych ogrodników, ale też korzystania z inspiracji z dostępnej literatury czy magazynów, wymiana doświadczeń, nowe kontakty – na to zwykle nie mamy aż tyle czasu wiosną i latem. Korzystam zatem z tych okazji jak najwięcej i najczęściej właśnie jesienią i zimą. Dzięki temu oczekuję kolejnej wiosny z większą ciekawością wiedząc, że realizacja moich planów i marzeń udoskonali nie tylko mój ogród, ale też w szerszym kontekście upiększy kawałek świata. Wy zrobicie przecież to samo, zmieniając swoje ogrody. Obyśmy tylko zdrowi byli...