Co piszczy w sierpniowym ogrodzie w cieniu brzóz?

Otóż miał być to sezon mojego absolutnego odpoczynku, korzystania z uroków przyrody z perspektywy leżaka, napawania się ciszą, kojącą zielenią, szumem traw, zapachami budlei, trzepotem motylich skrzydeł, kumkania żab i słodkiego świergotu ptaków. Brzmi fantastycznie, prawda? :)

Nic bardziej mylnego ;-)

O ile wiosna była dość spokojną porą roku - pomijam ilość wykonanej pracy związanej z przygotowaniem ogrodu do sezonu - to już w lecie pękła w mojej głowie jakaś linka, coś zaiskrzyło i wywołało intensywne myślenie. Nie, żebym na co dzień nie używała szarych komórek ;-)

Zaczęłam coraz wyraźniej zauważać w moim ogrodzie swoiste zgrzyty, braki, nadmiary - zwał jak zwał.

Dość, że podczas wizyt w szkółkach i ogrodniczych mój wzrok padał na byliny, dotychczas niemal w zupełności pomijane. Miłość do róż mieszała się z uczuciem przesytu i wspomnianego zgrzytu z resztą założeń ogrodowych. Do decyzji dojrzewałam powoli, ale w końcu została ona podjęta: większość róż dostaje eksmisję i idzie w inne, lepsze ręce :) Zaplanowałam sobie wszystko, uzgadniając z niedaleką sąsiadką małą wymianę - ja jej róże, ona mnie byliny. Rozpoczęły się więc prace przygotowawcze: sąsiadka szykowała miejsce na nowe królewny, ja przygotowywałam się do wykopków. Nie czekamy do jesieni.

Wczoraj wykopałam dwadzieścia róż, niektóre o ogromnych korzeniach. Czuję się jak przejechana ruskim - pardon - czołgiem.

Jednak rabata (ta, za paleniskiem) po tym karkołomnym zabiegu odzyskała jakby nowe życie - przejaśniała, zrobiła się bardziej elegancka w swojej prostocie, a rosnące rośliny które pozostały, pięknie się uwypukliły, prezentując w pełni swoje rozmiary i urodę. 

Powiecie może, że różane eksmisje w tych ilościach to wyraz jakiejś desperacji - bardzo możliwe! Jednak widząc obecny efekt i wiedząc, co pojawi się w jedynie kilku wolnych miejscach (unikam przeładowania!), jestem więcej niż przekonana, że kierunek zmian jest dobry.

W kilku innych zakątkach w ogrodzie mam jeszcze pole do popisu... z jednej z rabat mam do przesadzenia kilka wdzięcznych turzyc, dosadzić byliny, muszę też podzielić otrzymaną w darze gigantyczną lawendę, przesadzić kilka przetaczników, liatr i tojeść orszelinową, uspójnić je z resztą nasadzeń. Jest co robić.

Jeszcze jedna metamorfoza, która czeka ogród pod brzozami, związana jest z całkowitą przebudową tarasu (a może i wejścia do domu). Kostka granitowa, która leży na jego powierzchni od początku, całkowicie się nie sprawdza - stale zanieczyszczona, z wrastającymi chwastami, pełna wszystkiego, co nawieje i co zniesie Sara... Dość tego! Materiał już wybrany, miejsce ze szczegółami zaprojektowane przez nas, dość, że z początkiem września być może uda się ruszyć z pracami! Jeśli tak, to będzie się jeszcze można nacieszyć w tym roku tarasem w nowej aranżacji :)

Zobaczcie, jak przejaśniała rabata po wykopaniu róż (a były one we wszystkich wolnych miejscach posadzone):

Złapała oddech, nieprawdaż?

O szczegółach związanych z przebudową tarasu i rabat, będę jeszcze pisać... Tymczasem, potrzymajcie proszę kciuki za powodzenie planów!

Ostatnie impresje z ogrodu na poniższych zdjęciach: